Manstein nie był nazistą. Pomiędzy nim a Hitlerem istniała wielka różnica zdań. Jednak tradycja w której go wychowano, nakazywała wypełnianie obowiązków, wobec każdego rządu, który był legalny. Był członkiem pokolenia generałów, którzy wyrośli w tradycji pruskiej i jak jego przodkowie chciał służyć ojczyźnie i cesarzowi, bez względu na cenę.

Po kapitulacji wojsk marszałka Paulusa i pogromie, jaki Armia Czerwona sprawiła włoskim i węgierskim armiom nad Donem, sytuacja wojsk niemieckich na południowym skrzydle frontu wschodniego była katastrofalna. Manstein, jako dowódca frontu odegrał wówczas decydującą rolę w ustabilizowaniu sytuacji, co niektórzy historycy wojskowości uważają dziś za kolejny po walkach na Krymie przejaw znakomitego dowodzenia strategicznego marszałka.